In onze cultuur zijn we heel erg gewend aan de Yang-verbinding. We zijn helemaal gericht op 'het licht', op dat wat van boven komt. Soms wordt dit heel simplistisch afgebeeld als een man met een baard op een wolk, meestal als een oervaderlijke kracht en alwetendheid. We zijn daarom, als individu en als cultuur, de verbinding met de Moeder, het lichtloze, met datgene wat onder ons is en dus niet van boven komt, met wat ons voedt en ons dus niet wakker maakt, een beetje kwijt. We worden weliswaar steeds slimmer, maar tegelijkertijd ook steeds zwakker. De taoïsten hebben die culturele achtbaan nooit aanvaard. Zij aanvaarden het Yin Yang symbool als abstract symbool voor hun zingeving. Het is een constante reminder van het feit dat het voedende en het verlichtende in evenwicht moet blijven om 'het kind', de onschuld in onszelf, te trainen. Door Taotraining te doen ben je feitelijk bezig met het eigen maken van een ander cultureel uitgangspunt. Het gaat niet langer meer alleen om omhoog kijken en bidden, maar ook om omlaag voelen en ervaren.

Door in de Waterbuffel-positie te werken met de eierstok of testikel-ademhaling word je je die omschakeling meer bewust. Je krijgt dan meer verbinding met de Yin-kracht. 'Voeding, voeding, voeding...' dat is eigenlijk wat je tegen jezelf zegt als je die oefeningen doet en ervaart. Op een gegeven moment gaat het Innerlijk Landschap dan reageren op dit gebed in de vorm van een oefening en ga je meer Yin-kracht opnemen. Daarmee neemt niet alleen je kracht toe, maar ook je balans, in alle opzichten.